Παρασκευή και 13 σήμερα και το cosmo.gr δεν θα μπορούσε να μην μνημονεύσει την ομώνυμη ταινία που μεγάλωσε (και τρόμαξε) γενιές και γενιές.
Όταν κάθισα να (ξανα)δω το "Παρασκευή και 13" ήμουν σίγουρη πως θα βαρεθώ αφόρητα.
Και όντως μέχρι να τελειώσει η ταινία πρέπει να την σταμάτησα πάνω από 20 φορές είτε για να τσεκάρω τα mail μου (προκειμένου να ξεφύγω για λίγο από την αργόσυρτη ροή της ταινίας, μέχρι και δουλειά θα έκανα!), είτε για να ελέγξω μήπως επισημάνθηκα σε καμιά φωτογραφία στο facebook (είναι σημαντικός λόγος), είτε για να γεμίσω για 100η φορά το ποτήρι μου με νερό.
Κοινώς έβρισκα συνέχεια δικαιολογίες που θα με αποσπούσαν από την ταινία που είχα μπροστά μου και έπρεπε να παρακολουθήσω.
Συναίσθημα απολύτως δικαιολογημένο, αν σκεφτείς πως η συγκεκριμένη ταινία, κυκλοφόρησε το 1980, δηλαδή προτού καν γεννηθώ.
Η γενική ατμόσφαιρα, οι συμπεριφορές των πρωταγωνιστών, ο τρόπος σκηνοθεσίας, ακόμα και το soundtrack θα μπορούσαν να θεωρηθούν, λίγο πολύ, ξεπερασμένα.
Ένα θα πω όμως. Έχω δει άπειρα θρίλερ, παλιά και νέα, σειρές και εκπομπές τρόμου, έχω διαβάσει αντίστοιχα βιβλία, γενικά πλέον δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται εύκολα.
Και όμως το "Παρασκευή και 13", προτού να ολοκληρώσει τον κύκλο του στο dvd player και στη ζωή μου, κατάφερε να με τρομάξει.
Αξιοποιώντας ένα είδος τρόμου, όχι βεβιασμένου, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακού, αλλά που βασίζεται στην ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, ενίοτε επιτηδευμένη.
Ενός τρόμου που στηρίχτηκε στις φοβίες και αγωνίες του ψυχισμού μιας κοινωνίας που έζησε τον πουριτανισμό, έζησε τη σεξουαλική απελευθέρωση και δεν ήξερε με τι πλέον να τρομάξει.
Ο αηδιαστικός θάνατος του, νεαρού τότε, Kevin Bacon, αμέσως μετά από τις ερωτικές περιπτύξεις του με μια συνομήλική του ομαδάρχη στην "camp blood", ίσως επανέφερε στο μυαλό των θεατών προβληματισμούς που θα έπρεπε να είχαν θαφτεί αιώνες πριν.
Η ανωριμότητα των ειδικών εφέ είναι εμφανής σε ολόκληρη την ταινία, αν και μερικές σκηνές θανάτου, είναι ανατριχιαστικά ρεαλιστικές. Ακόμα και ο τρόπος που πέφτει η βροχή, φαίνεται ψεύτικος.
Όσο για τα κλισέ, υπάρχουν άφθονα στην ταινία, όπως το αμάξι που χαλάει στη μέση του πουθενά, την ώρα που ο δολοφόνος κόβει τις βόλτες του στην περιοχή. Αν το καλοσκεφτείς όμως, τα κλισέ ξεκίνησαν από αυτή εδώ την ταινία.
Οι κινήσεις της κάμερας, είναι ίδιες με τις κινήσεις του δολοφόνου, οπότε δεν μπορείς να είσαι τελείως σίγουρος αν είναι απλά ενά κοντινό στην πλάτη του ήρωα, ή το πλησίασμα για να χωθεί το μαχαίρι! Τα πτώματα δε, πετάγονται από παντού σαν σπασμένα και χαλασμένα τμήματα του σκηνικού.
Στο τέλος, εκεί που νομίζεις πως όλα τέλειωσαν, το "Παρασκεύη και 13" έρχεται να σε διαψεύσει και να προετοιμάσει το δρόμο για περαιτέρω τρόμους...
Είδος, που έχει ξεφτίσει, που αναπαράγει συνεχώς τον εαυτό του με άπειρα sequels, όπως το franchise του "Scream" και του "Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι", αλλά και με remakes, όπως και το πρόσφατο (2009) της εν λόγω ταινίας.
Αν και είχαν προηγηθεί ταινίες όπως το "Black Christmas", που θεωρείται η πρώτη ταινία slasher και φυσικά το "Halloween", ο John Carpenter πρόλαβε τον Sean S. Cunningham μόλις για δύο χρόνια, το "Παρασκευή και 13" απέδειξε πως οι φριχτοί και βίαιοι θάνατοι εφήβων έχουν μεγάλη επιτυχία.
Ακολούθησε το "Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες", που πρόσθεσε και την μεταφυσική χροιά, και η νέα κινηματογραφική μόδα ήταν δεδομένη.
Η κληρονομιά που άφησαν οι ταινίες αυτές στις πιο σύγχρονες απόπειρες, καθρεφτίζεται ολοκάθαρα στην αρχική σκηνή του "Scream" (προφανώς οι σεναριογράφοι θα ήθελαν να αποτίσουν και ένα μικρό φόρο τιμής.)
Μετά τις αναφορές στο "Halloween" και τον "Εφιάλτη στο δρόμο με τις Λεύκες", μια τρομοκρατημένη Drew Barrymore δέχεται να παίξει το παιχνίδι του stalker της, προκειμένου να σώσει τη ζωή του φίλου της.
Η ερώτηση που της θέτει ο ghostface αφορά τον δολοφόνο του πρώτου "Παρασκευή και 13", ενώ θα μπέρδευε ακόμα και τους πιο ψαγμένους κινηματογραφόφιλους.
Πρέπει να δεις το "Παρασκευή και 13", όχι για να τρομάξεις αλλά για να κατανοήσεις την εξέλιξη του ανθρώπινου φόβου...
Και όντως μέχρι να τελειώσει η ταινία πρέπει να την σταμάτησα πάνω από 20 φορές είτε για να τσεκάρω τα mail μου (προκειμένου να ξεφύγω για λίγο από την αργόσυρτη ροή της ταινίας, μέχρι και δουλειά θα έκανα!), είτε για να ελέγξω μήπως επισημάνθηκα σε καμιά φωτογραφία στο facebook (είναι σημαντικός λόγος), είτε για να γεμίσω για 100η φορά το ποτήρι μου με νερό.
Κοινώς έβρισκα συνέχεια δικαιολογίες που θα με αποσπούσαν από την ταινία που είχα μπροστά μου και έπρεπε να παρακολουθήσω.
Συναίσθημα απολύτως δικαιολογημένο, αν σκεφτείς πως η συγκεκριμένη ταινία, κυκλοφόρησε το 1980, δηλαδή προτού καν γεννηθώ.
Η γενική ατμόσφαιρα, οι συμπεριφορές των πρωταγωνιστών, ο τρόπος σκηνοθεσίας, ακόμα και το soundtrack θα μπορούσαν να θεωρηθούν, λίγο πολύ, ξεπερασμένα.
Ένα θα πω όμως. Έχω δει άπειρα θρίλερ, παλιά και νέα, σειρές και εκπομπές τρόμου, έχω διαβάσει αντίστοιχα βιβλία, γενικά πλέον δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται εύκολα.
Και όμως το "Παρασκευή και 13", προτού να ολοκληρώσει τον κύκλο του στο dvd player και στη ζωή μου, κατάφερε να με τρομάξει.
Αξιοποιώντας ένα είδος τρόμου, όχι βεβιασμένου, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακού, αλλά που βασίζεται στην ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, ενίοτε επιτηδευμένη.
Ενός τρόμου που στηρίχτηκε στις φοβίες και αγωνίες του ψυχισμού μιας κοινωνίας που έζησε τον πουριτανισμό, έζησε τη σεξουαλική απελευθέρωση και δεν ήξερε με τι πλέον να τρομάξει.
Ο αηδιαστικός θάνατος του, νεαρού τότε, Kevin Bacon, αμέσως μετά από τις ερωτικές περιπτύξεις του με μια συνομήλική του ομαδάρχη στην "camp blood", ίσως επανέφερε στο μυαλό των θεατών προβληματισμούς που θα έπρεπε να είχαν θαφτεί αιώνες πριν.
Η ανωριμότητα των ειδικών εφέ είναι εμφανής σε ολόκληρη την ταινία, αν και μερικές σκηνές θανάτου, είναι ανατριχιαστικά ρεαλιστικές. Ακόμα και ο τρόπος που πέφτει η βροχή, φαίνεται ψεύτικος.
Όσο για τα κλισέ, υπάρχουν άφθονα στην ταινία, όπως το αμάξι που χαλάει στη μέση του πουθενά, την ώρα που ο δολοφόνος κόβει τις βόλτες του στην περιοχή. Αν το καλοσκεφτείς όμως, τα κλισέ ξεκίνησαν από αυτή εδώ την ταινία.
Οι κινήσεις της κάμερας, είναι ίδιες με τις κινήσεις του δολοφόνου, οπότε δεν μπορείς να είσαι τελείως σίγουρος αν είναι απλά ενά κοντινό στην πλάτη του ήρωα, ή το πλησίασμα για να χωθεί το μαχαίρι! Τα πτώματα δε, πετάγονται από παντού σαν σπασμένα και χαλασμένα τμήματα του σκηνικού.
Στο τέλος, εκεί που νομίζεις πως όλα τέλειωσαν, το "Παρασκεύη και 13" έρχεται να σε διαψεύσει και να προετοιμάσει το δρόμο για περαιτέρω τρόμους...
Οι ημέρες τρόμου μετά την Παρασκευή (και 13)
Το "Παρασκευή και 13" έγραψε τη δική του ιστορία, ενώ προετοίμασε και το δρόμο για την έλευση των "εφηβικών ταινιών τρόμου."Είδος, που έχει ξεφτίσει, που αναπαράγει συνεχώς τον εαυτό του με άπειρα sequels, όπως το franchise του "Scream" και του "Ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι", αλλά και με remakes, όπως και το πρόσφατο (2009) της εν λόγω ταινίας.
Αν και είχαν προηγηθεί ταινίες όπως το "Black Christmas", που θεωρείται η πρώτη ταινία slasher και φυσικά το "Halloween", ο John Carpenter πρόλαβε τον Sean S. Cunningham μόλις για δύο χρόνια, το "Παρασκευή και 13" απέδειξε πως οι φριχτοί και βίαιοι θάνατοι εφήβων έχουν μεγάλη επιτυχία.
Ακολούθησε το "Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες", που πρόσθεσε και την μεταφυσική χροιά, και η νέα κινηματογραφική μόδα ήταν δεδομένη.
Η κληρονομιά που άφησαν οι ταινίες αυτές στις πιο σύγχρονες απόπειρες, καθρεφτίζεται ολοκάθαρα στην αρχική σκηνή του "Scream" (προφανώς οι σεναριογράφοι θα ήθελαν να αποτίσουν και ένα μικρό φόρο τιμής.)
Μετά τις αναφορές στο "Halloween" και τον "Εφιάλτη στο δρόμο με τις Λεύκες", μια τρομοκρατημένη Drew Barrymore δέχεται να παίξει το παιχνίδι του stalker της, προκειμένου να σώσει τη ζωή του φίλου της.
Η ερώτηση που της θέτει ο ghostface αφορά τον δολοφόνο του πρώτου "Παρασκευή και 13", ενώ θα μπέρδευε ακόμα και τους πιο ψαγμένους κινηματογραφόφιλους.
Πρέπει να δεις το "Παρασκευή και 13", όχι για να τρομάξεις αλλά για να κατανοήσεις την εξέλιξη του ανθρώπινου φόβου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου